Ik ben me er van bewust dat ik maar een milde vorm van NAH heb. Gelukkig voor mij, want het had veel erger kunnen zijn. Maar dat betekent niet dat er niets is. Hoe mild ook, het belemmert me dagelijks. Het levert me dagelijks innerlijke worstelingen op. Of meningsverschillen. Of weer uitleggen dat ik soms nee moet zeggen voor mezelf.
Het ergste probleem is mijn geheugen. Mijn korte termijn geheugen is verschrikkelijk. Ik ben in april begonnen aan een nieuwe baan, waar ik natuurlijk met veel mensen kennismaak. Soms schaam ik me er voor dat ik iemand gewoon niet meer herken die ik een week ervoor heb gesproken. En gezichten herken ik soms dan nog wel, maar namen zijn echt compleet verdwenen.
Ook de dagelijkse dingen. Stuur mij niet naar een supermarkt zonder een boodschappenlijstje, want ik vergeet de helft. Gelukkig staat alles in de supermarkt op dezelfde plek, dus door het aanwennen van een vaste route en dat te koppelen aan opbergplekken in huis, kan ik me zonder lijstje ook nog wel redden. Maar toen ik begin dit jaar verhuisde naar een andere woonplaats met bijbehorend winkelcentrum, rende ik weer als een kip zonder kop door de supermarkt wanneer ik geen lijstje bij me had. En dan kwam ik thuis en was ik wéér de melk vergeten. Geen ramp, maar wel vreselijk onhandig.
Sleutels. Ook zoiets. Ik laat ze nu zoveel mogelijk in mijn tas zitten, want als ik ze ergens anders neerleg, kan ik ze 5 minuten later alweer kwijt zijn. En dan ook echt geen idee hebben waar ze liggen. Daarom ligt ook alles zoveel mogelijk op dezelfde plek in huis. Niet altijd de meest logische plek voor veel mensen, maar voor mij is het logisch. Helaas ziet mijn vriend niet altijd mijn logica en is hij iets opgeruimder dan ik. Drama als hij weer eens in een opruimbui is en al mijn spullen ineens op een andere plek liggen. Dat kan wel eens voor hele vervelende discussies zorgen.
Wat ik ook als een probleem ervaar is concentratie. Of eigenlijk het gebrek aan concentratie. Ik ben zo snel afgeleid dat ik echt rust nodig heb als ik iets geconcentreerd wil doen. Dat ik volledig van slag kan zijn als ik ergens ingespannen mee bezig ben en iemand stelt plotseling een vraag. Compleet gedesoriënteerd soms. Dit trekt wel weer snel bij, maar het is toch lastig om je focus te verleggen naar de vraag of afleiding en vooral om de focus weer terug te brengen naar waar je mee bezig was.
En dan hebben we nog de kleinere ongemakken die wat meer op de achtergrond spelen. Zo kan ik ineens heel gevoelig zijn voor licht en geluid. Of wordt het zicht van mijn rechteroog, de kant van mijn hoofd dat het eerst de grond raakte, wazig. Maar hier valt wel mee te leven.
Wat wel alles bepaalt zijn emoties en vermoeidheid. Twee zaken die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Slaap ik slecht of ben ik moe, dan zijn mijn emoties mijn grootste vijand. Versie 1.0 was zelden boos, heel rustig en kalm ingesteld, bedachtzaam. Versie 2.0 kan heel boos worden om niks, of ineens gaan zitten huilen om weinig. Dat heen en weer slingeren tussen emoties is ontzettend vermoeiend. Het kost zoveel energie om enigszins stabiel te zijn. En zolang ik uitgerust ben gaat het goed. Ik weet inmiddels van mezelf dat wanneer ik moet presteren of focus moet hebben (werken, gesprekken voeren, enz) dat ik dat ook voor 100% kan. Mensen merken dan ook niets aan mij en ik functioneer net als voorheen. Maar zodra de piek van inspanning voorbij is, stort ik in en ben ik niet te genieten. Dan komen alle klachten in alle hevigheid op en het enige dat dan helpt is rust. Geen licht, geen geluid, geen gezeur, alleen maar rust en stilte. Alleen dan kan ik me weer opladen om weer de Amanda te zijn die in deze maatschappij haar ding kan doen.
En waarom ik dat dan toch doe en daar de consequenties van draag? Omdat ik het leven veel te leuk vind. Omdat ik er uit wil halen wat er in zit en daarom kijk naar wat ik wél kan. Dat betekent inderdaad dat ik daar de rekening voor betaal. Ik ga vaak over mijn grens heen. Maar ik heb het er voor over dat ik vervolgens even terug naar niets moet. Want het maakt dat ik voel dat ik leef. En dat is me heel veel waard!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten