maandag 8 oktober 2018

1. Verborgen gebrek, leven met Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH)

Amanda liep vijf jaar geleden Niet Aangeboren Hersenletsel op als gevolg van een val. Er volgden diverse verkeerde diagnoses, uiteindelijk een intensief revalidatietraject, opkrabbelen na een heftige tijd en een verkenning van de nieuwe Amanda, versie 2.0. Inmiddels gaat het weer goed. Amanda heeft haar leven omgegooid. Ze is verhuisd naar de andere kant van het land, woont inmiddels samen met haar vriend en heeft een leuke baan op haar oude niveau. Ondanks dat het goed met haar gaat, loopt ze dagelijks nog tegen de problemen van haar NAH aan. In blogs vertelt zij over haar ongeluk, de weg naar versie 2.0 en de hedendaagse belemmeringen, confrontaties en kansen.


Tot vier jaar en 10 maanden geleden was ik Amanda versie 1.0. Ik had net een leuk huis gekocht, een goede baan, een beestenboel en ik was een gelukkig mens. Althans, dat dacht ik. Ik leefde gewoon mijn leven en was daar tevreden mee.


Op dinsdag 3 december 2013 kwam hier verandering in. Een simpele training te paard, zoals ik dat bijna dagelijks deed, zette letterlijk mijn wereld op zijn kop. Mijn paard struikelde in galop en kon zichzelf niet meer overeind houden. Hij is gevallen en heeft mij gelanceerd. Het eerste contact met de grond, was op mijn hoofd. En met dank aan de cap kan ik het nog navertellen. We zijn samen gaan rollen en bij het hek tot stilstand gekomen. Hij is opgestaan, ik ben opgestaan en we hebben zelfs nog even gewandeld om bij te komen. De dierenarts kwam die avond toch al en heeft hem nagekeken. Zelf ben ik naar huis gereden. Ik had wat last van mijn pols, maar volgens mij ben ik er wel goed vanaf gekomen. Een warme douche thuis om de schrik en het zand van me af te spoelen en naar bed.

De dag erna ben ik gaan werken, maar halverwege de dag werd ik toch wat misselijk. Mijn leidinggevende stuurde me naar huis. Thuis heb ik de huisarts gebeld voor een afspraak, maar volgens de assistente was dit niet nodig. Een paar dagen rust en dan ging het wel weer. Na het weekend ben ik weer gaan werken, maar opnieuw werd ik naar en ben ik naar huis gestuurd. Toen mocht ik wel bij de huisarts komen en die constateerde een hersenschudding. Advies: twee weken rust. 

Na twee weken ben ik opnieuw gaan werken, maar de klachten kwamen meteen terug. Dit is uiteindelijk twee maanden zo doorgegaan, tot ik eindelijk een verwijzing naar de neuroloog kreeg en bijna twee maanden later kon ik daar terecht, ruim vier maanden na de val. Hier constateerde ze dat ik klinisch geen tekenen van hersenletsel vertoonde, dus het was niet nodig een scan te maken. Met de tijd zou dit vanzelf overgaan. Ik bleef ondertussen werken, soms volledig, soms halve dagen in overleg met de arbo. Helaas gingen de klachten niet over en na opnieuw twee maanden kreeg ik een doorverwijzing van de huisarts naar de revalidatie arts. Daar kon ik in oktober 2014 terecht, bijna een jaar na de val.

Na diverse onderzoeken constateerde hij contusio cerebri met blijvende schade en de boodschap: "Je hebt niet aangeboren hersenletsel, dit komt niet meer goed, je zult nooit meer op je oude niveau komen."
Het sloeg in als een bom, maar tegelijkertijd dacht ik: dat zullen we nog wel eens zien. Er volgde een intensief revalidatietraject van meerdere dagdelen per week en na een jaar werd ik ontslagen omdat het goed met me ging. Ik was succesvol geupgrade naar versie Amanda 2.0. Een versie die ik totaal opnieuw moest leren kennen. Een versie die ík niet eens kende, laat staan de mensen om mij heen. Tijdens de revalidatie ontstond al behoorlijk wat onbegrip, met name vanuit mijn werk. Zij gingen niet akkoord met versie 2.0 en probeerden van alles te doen om versie 1.0 terug te halen. 

In de volgende blog vertel ik meer over het gevecht dat ik, naast de revalidatie en mezelf opnieuw leren kennen, ook nog aan moest gaan met mijn werkgever. 





Geen opmerkingen:

Een reactie posten