2. Een manier van omgaan met re-integratie van een werknemer met NAH

Kijk, ik snap best dat het voor een werkgever ontzettend lastig als een van je werknemers in de ziektewet terecht komt voor langere tijd. Dat het vervelend is om iemand anders in te huren. En dat het onzeker is of iemand wel terug komt, of er voldoende herstel is. Hoe ga je hier als werkgever nu mee om? In ieder geval niet zoals mijn werkgever met mij omging toen ik de val maakte. Allereerst wil ik aangeven dat ik in het hele traject ook niet de meest handige keuzes heb gemaakt. Maar nooit uit onwil, maar meer uit stress en omdat ik me in het nauw gedreven voelde.

We gaan terug naar 3 december 2013, de dag van de val. Ik ben de ochtend erna gaan werken. Ik werkte toentertijd ruim 6 jaar als beleidsambtenaar bij een kleine gemeente en hield me bezig met onderwijs, welzijn en cultuur. Dat deed ik al jaren met veel plezier en had altijd goede beoordelingen. In 2012 en 2013 kreeg ik zelfs een gratificatie voor mijn inzet en kwaliteit van werk. Toen ik de ochtend na de val op mijn werk kwam voelde ik me niet topfit, ik had overal spierpijn en wat hoofdpijn. Zo tegen half 12 trok ik wit weg en voelde ik me misselijk worden. Mijn toenmalige leidinggevende (toffe vent!) stuurde me naar huis met de opdracht de huisarts te bellen. Het hele verhaal van bellen, verwijzingen en dergelijke staan in de vorige blog.

Wat betreft werk ben ik uiteindelijk na oud en nieuw weer gaan werken. Dit ging niet goed en ik kwam snel bij de arbo terecht. Hij gaf aan: maximaal halve dagen werken, kijk hoe het gaat, maar neem vooral rust. Dit ging redelijk en we gingen voorzichtig opbouwen. Opbouwen was lastig. Ik had veel last van het licht en geluid op ons kantoor. Daar zaten we met zes mensen, waar continu mensen in en uit liepen en de telefoon ging soms non stop. Teveel prikkels, besefte ik later. Na een paar maanden kwakkelen, kwam de doorverwijzing naar de revalidatie en ook meteen het advies van de arbo om terug te gaan naar halve dagen, of hele dagen wanneer dit ging. Dit mocht ik zelf bepalen en mijn werk moest aangepast worden. In de praktijk was dit steeds getouwtrek, want de baas wilde natuurlijk dat ik zoveel mogelijk werkte en ook het werk deed wat ik voorheen deed. En loyaal als ik was, werkte ik vaak gewoon hele dagen. Een strijd die ongemerkt ook aardig wat energie opslokte. Helaas ging in die tijd mijn zeer begripvolle directe leidinggevende weg en kwam ik direct onder ons sectorhoofd te vallen, die op mij overkwam als een gevoelloze man met nog minder inlevingsvermogen in zijn werknemers.

Pas toen ik naar de revalidatie mocht, begon de ellende pas. Dit was een jaar na de val. De arbo stond gelukkig vierkant achter mij, maar vanuit mijn werkgever kwam geen enkel begrip want ‘je had toch al bijna een jaar gewerkt, waarom gaat dat dan nu ineens niet?’ Het woord aanstellen werd nog net niet uitgesproken. Dat ik alles privé had laten vallen en thuis alleen maar sliep om het werk te kunnen volhouden, daar werd compleet aan voorbij gegaan. Er volgden veel gesprekken die ik als heel vervelend heb ervaren. Inmiddels kan ik er objectiever naar kijken, maar in een tijd dat ik emotioneel was, lichamelijk niet in orde, een heftige diagnose kreeg en heel de wereld op zijn kop stond, kon ik dat zeker niet. Het raakte me enorm en ook nu ik alle verslagen opnieuw lees, kan ik niet begrijpen waarom ik zo werd behandeld. Verslagen van 1 op 1 gesprekken werden verdraaid in het voordeel van mijn sectorhoofd. Ik heb zelfs een vertrouwenspersoon ingeschakeld om bij de gesprekken aanwezig te zijn en het verslag na te lezen. Deze persoon bemoeide zich niet met het gesprek, maar was alleen aanwezig als stille getuige. Ook heb ik een arbeidsjurist gevraagd om advies en tóen pas kwam er enige medewerking. Maar dan nog altijd buigend naar de werkgever.

Enkele voorbeelden:

• De arbo gaf aan dat een stil kantoor zou bijdragen aan de concentratie. Het geeft minder prikkels, waardoor ik effectiever zou kunnen werken. Een klein kantoor, met maximaal 1 collega. Het sectorhoofd ging akkoord, maar ik moest het zelf maar regelen. Prima. Ik heb dit met facilitaire diensten geregeld, een kantoor een verdieping lager, met 1 collega op de kamer die ook nog eens veel weg was. Nee, dit was te lastig, want dan moesten ze elke keer een verdieping naar beneden lopen. Waarom dit naar beneden lopen dan nodig was vertelde  hij niet. Normaliter liep er zelden iemand binnen en ging alles via mail of telefoon. Nee, het was beter om de lege plaatsen die er dagelijks waren daarvoor te gebruiken. Dat betekende maandagochtend op kamer 1, maandagmiddag op kamer 2, dinsdagochtend op kamer 3, dinsdagmiddag weer op kamer 2 en woensdag had ik geluk, dan kon ik de hele dag op kamer 1 zitten. Dit werkte natuurlijk niet, ik had gewoon een vaste werkplek nodig. In plaats van die vaste kamer op de afdeling vond men een kamer in een achteraf vleugel van het gemeentehuis. Hier werd ik geplaatst, zonder computer, zonder werkmateriaal en ver van mijn collega’s. Social talk was not done, ik kwam alleen maar om mijn werk te doen. Belachelijk natuurlijk. Maar zo voldeed hij wel aan het advies van de arbo, want prikkelarm kantoor.

• Ik moest mijn privéleven compleet opgeven in dienst van het werk. Nu had ik dat ongeveer al gedaan, want naast werk kon ik alleen maar slapen en uitrusten. Alles stond in dienst van mijn werk, want ja, dat betaalde toch de hypotheek. Gelukkig had ik mijn paard nog, waardoor ik ook regelmatig buiten kwam. Al was het maar om te wandelen. Maar o wee als iemand dit zag of ik iets op Facebook plaatste. Dan werd ik de dag erna meteen op het matje geroepen waarom ik wel met mijn paard kon wandelen, maar niet een volledige dag kon werken. Dat de arbo al had aangegeven dat ik vooral ook leuke dingen moest doen omdat ik daar energie uit kon halen, daar ging hij volledig aan voorbij. Zijn reactie: “Amanda heeft een volwaardige functie in het taakveld waar wij alle handen moeten inzetten om de verwachtte prestaties te leveren. Dat betekent dat ik ook van Amanda volle inzet verwacht. Daarbij is het wat mij betreft niet aan de orde dat het keuzes in de werksituatie moeten bijdragen in het vinden van balans in privesituatie en bijvoorbeeld hobby's.”

• Door bovenstaande gooide hij het meteen op integriteit en betrouwbaarheid. Ik was niet integer en niet te vertrouwen. Hij (en inmiddels mijn nieuwe leidinggevende) ging continu het conflict aan. In verslagen plaatste hij zijn mening als een feit, terwijl ik het gevoel over een gesprek niet mocht uitspreken. Een voorbeeld: “Amanda handelt niet integer en in gemeente *** gaan we zo niet met elkaar om.”

Ik heb alles weerlegd wat niet klopte of waar ik het niet mee eens was. Met name een mening neerzetten als een feit, kon echt niet in een feitelijk verslag. Ook op mijn verzoeken dit op een positieve manier om te gaan buigen om weer tot een goede verstandhouding te komen, werd niet gereageerd. Op advies van de huisarts heb ik me ziek gemeld tot de volgende afspraak met de arbo, die twee weken daarna was. Dit kon zo niet langer. Naast revalidatie ervaarde ik zoveel stress van mijn werk, dat ik tegen het overspannen aan zat. Helaas konden mijn leidinggevenden zelfs daarvoor geen respect opbrengen en werd ik dagelijks meerdere keren per dag gemaild of gebeld met vragen over werk. In het begin reageerde ik nog, want na zoveel jaar voelde ik echt wel loyaliteit naar mijn werk. Maar na een paar dagen heb ik alles uitgezet. Ik kon niet meer. Na gesprek met de arbo én specialist bij de revalidatie werd me duidelijk dat ik echt wel mijn werk kon oppakken, maar onder voorwaarden en met aanpassingen. De arbo-arts heeft het sectorhoofd hierop ook nadrukkelijk gewezen en hem duidelijk gemaakt dat hij niet goed bezig was. Helaas had mijn werkgever in de twee weken dat ik er niet was iemand op detacheringsbasis aangenomen en kon zich hier niet in vinden. Hij stelde voor een traject via het UWV te starten. Welk traject dat zou moeten zijn heeft hij nooit aangegeven. Dat kon hij ook niet, want ik was immers met aanpassingen geschikt om te werken. Hij wilde alleen de aanpassingen niet doen en had toch al iemand anders.

Inmiddels liep dit uit op een arbeidsconflict, waarbij mijn werkgever aan het kortste eind zou trekken. Hij was zich daar van bewust en begon ineens zaken te repareren. Maar of het nu wel of niet gerepareerd zou worden, de arbeidsverhouding was compleet verstoord. Ik moest mezelf uit deze situatie zetten. Ik ben op zoek gegaan naar een andere baan en vond deze gelukkig binnen een paar weken. Terug naar het onderwijs, iets dat ik toch al wilde. Helaas hield mijn werkgever me uiteraard aan drie maanden opzegtermijn, waar niet over te spreken was. Ik heb de eer aan mezelf gehouden en die drie maanden uitgezeten. Ik had een ontzettend leuk afscheid met collega’s (want daar had ik geen problemen mee), waarbij ik het sectorhoofd niet heb uitgenodigd. Hij moest nog bloemen overhandigen, wat vooral voor hem een heel ongemakkelijk moment is geweest.

Mijn nieuwe baan beviel al heel snel heel goed. Ik kreeg daar alle tijd en vertrouwen om mijn weg te vinden en ben niet een keer meer afwezig geweest door problemen met mijn hoofd. Wel was dit werk op iets lager niveau en ben ik 32 uur gaan werken. Voor mij een duidelijk bewijs dat sfeer en de tijd en ruimte om jouw werkplek optimaal in te richten en je te ontwikkelen, heel veel doet met de mogelijkheden die jij hebt. Met de mensen bij mijn vorige werkgever heb ik geen contact meer. Ik begrijp oprecht niet wat er voor winst te behalen valt, om iemand die al aan het randje van een afgrond hangt hier nog even doelbewust een extra duwtje te geven de afgrond in.

Deze situatie heeft mij sterker gemaakt, maar tevens ook bewuster van mijn kracht en beperkingen. Bovenstaande is vooral een opsomming in een tijdlijn van wat er gebeurd is. In een volgende blog zal ik meer ingaan op de emoties en frustratie rondom deze periode.